Tijdens de vakantie ben ik met Studium Excellentie voor drie dagen naar Madrid gegaan. Het begon alweer goed met een vertraging van drie uur. Eindelijk aangekomen in Madrid, stervend van de honger, kregen we een heerlijke paella voorgeschoteld. Wat al een kunstwerk op zichzelf was.
Maar natuurlijk zijn we nog meer kunstwerken gaan bekijken. We konden kiezen uit drie musea. Ik heb het Museo Reina Sofia gekozen.
Het museum was erg groot maar wel te belopen zodat je alles kon zien zonder dat je het zat was. Ze hadden veel ruimtes met videomateriaal. De films gingen over een droomachtige wereld. Het surrealisme een kunstvorm in de moderne kunst, waar het onderbewuste en de droom-wereld centraal staan in de films.
Bij de binnenkomst stond er een grote banaan lijkend kunstwerk. Het was zeer indrukwekkend. Het gebouw was erg groot met veel glas en grote ramen. Het zag er erg modern uit. Wat je ook zou verwachten bij een museum voor moderne en hedendaagse kunst. Eenmaal binnen was de Guernica van Pablo Picasso absoluut het meest indrukwekkendste werk van het museum Het werk werd zo goed bewaakt dat je er ook niet dichtbij kon komen. En natuurlijk gebeurde dat terwijl wij stonden te kijken. Het alarm dreunde hard door de speakers van het museum. Er mochten helaas geen foto’s gemaakt worden van dit wonderwerk. Ook waren er vele andere meesterwerken afkomstig van de twee Spaanse twintigste-eeuwse meesters Pablo Picasso en Salvador Dalí.
We hebben ook een tijdelijke tentoonstelling van Hans-Peter Feldmann bezocht. Ik was erg gecharmeerd van zijn eenvoud in kunst. Hij gebruikte de meest simpele dingen en laat je er op een andere manier naar kijken. Hij had bijvoorbeeld een hele zaal met alleen maar krantenkoppen van de ramp op 11 september 2001. Elk land had een andere draai aan de aanslag gegeven. Dit was zeer heftig om te zien en al mijn gevoelens van die dag kwamen weer terug.
Een heel ander voorbeeld is dat hij ‘1 pound’ aardbeien heeft gefotografeerd. Elke aardbei zag er anders uit. Of allerlei lippen van andere mensen. Elke lip en elke aardbei is verschillend, niks is identiek. Zo ook de manier waarop een Eiffeltoren wordt gefotografeerd. Iedereen ziet de Eiffeltoren op een andere manier. Heel eenvoudig maar tegelijkertijd toch apart. Ik zou nu ook zeggen ik kan zelf toch ook ‘1 pound’ aardbeien fotograferen. Maar waarom heb ik dat dan niet al gedaan?
Liefs,
Linda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten